Bo’lgan voqeani qog’ozga tushirish fursati yetgan ko’rinadi. Yoz oylarining birida ustozimizning iltimoslari bilan "Aeroport”ga borib kelish kerak bo’ldi. Talabachilik deganiday "Aeroport” yo’lidagi 11- avtobusga chiqib, bo’sh joylardan biriga o’tirdim.
Toshkent chiroyli shahar. Ayniqsa avtobusning katta oynasidan shaharni tomosha qilib ketsang. Yo’l ancha uzoq ekan. Yo’lovchilar shu issiqda ham suhbatni kanda qilmaydi. "Muncha imillamasa bu avtobus”-dedi orqa o’rindiqda o’tirgan yo’lovchi. Issiq kunda gapini tasdiqlaganday ichimda "Ha nima tezroq yura qolsang-chi”; deb qo’ydim. Avtobus shoshmasdi, kun esa issiq edi. Shu vaqt oldimda paydo bo’lgan chiptachi fikrimni bo’lib yubordi:
— Kechirasiz bilet oldizmi?
— A labbay?
— Bilet, bilet oldizmi?
— Yo’q olmadim.
— Unda oling, mana ming so’m turadi.
Bilet olmaganlar bormi? Qani oka siz bilet oldizmi? Sizchi kenayi? Kim bilet olmadi? - deya chiptachi boshqalarni ham so’roq savol qila ketdi.
Orqadan yana tanish ovoz: "Muncha imillamasa bu Avtobus”-dedi. Issiq kunda yana gapini tasdiqlaganday ichimda "Ha nima tezroq yura qolsang-chi” –deb qo’ydim. Avtobus shoshmasdi, kun esa issiq edi.
— Aeropooort, tushadiganlar bormi?
Iyi manzilga ham yetib kelibman. Avtobusdan tushib, kerakli hujjatni oldim. 11-avtobus qayerdasan deya yana bekat sari yuzlandim.
Qachon kelar ekan bu avtobus. Diqqatim oshdi. Iyi, ana o’zi ham ko’rindi. 11-Avtobus, aynan o’zi. Xayriyat-ey kelarkansan-u!
— Chorsuuu, Chorsuuu. Ketadiganlar bormi?
Avtobusga chiqib, bo’sh joylardan biriga o’tirdim.
Toshkent chiroyli shahar. Ayniqsa avtobusning katta oynasidan shaharni tomosha qilib ketsang. Bu safar avtobus tezroq yuryaptimi? Ana, bir bekatda to’xtamadi ham. Tinchlikmikan?
Shu payt oldimda paydo bo’lgan chiptachi o’ylarimni bo’lib yubordi:
— Bilet oldingmi?
— A labbay!
— Bilet, bileeet, nima balo karmisan.
— Yo’q olmadim.
— Ma, usha ming so’m turadi. Pulni ber.
Bilet olmaganlar bormi? Qani bilet ovolila!
Spirtni hidi keldimi?! Kayfi bormi? Yog’ey Temurjon axir u ayol kishi-ku! Unday deb o’ylama!
Avtobus to’xtadi:
— Chorsu, Chorsu. Ketadiganlar bormi?
Avtobusimiz ancha to’lib qoldi. O’rnimdan turib bekatda chiqqan otaxonga joy berdim.
Umringdan baraka top. Rizqing ulug’ bo’lsin! Bolam; -dedi otaxon.
Bu so’zlarni eshitish qanday zavqli. Ich-ichingdan quvonib ketasan kishi…
Avtobus tez yurganda, tikka turib ketish qiyin ekan. Keyingi bekat:
Chorsuuu, Chorsuuu. Ketadiganlar bormi? Bu safar negadir chiptachining bu so’zlari eshitilmadi. Eshik tomonga qaradim. Ha bo’ldi. Yaxshiyam bekatlarda do’konlar bor. Issiqni kunida suvga chiqqan shekilli. Ha mayli.
— Yo’q adashibman. Chiptachimiz bir qo’lida spirtli ichimlik va yana bir qo’lida sigaret bilan avtobusga kirdi.
— Avtobusni haydang, kettik!,- deya xitob qildi, haydovchiga.
Barcha yo’lovchilar bir-biriga qaraydi. Voqealar rivojini kuzatish uchun Avtobusning oldi tomon surildim.
Yo’q adashibman. 2 karra adashibman. Bekatga yetmasimizdan 100 metrcha oldin maktabga ko’zim tushgan edi. Yangi qonun, Toshkent shahri. 500 metr radius, maktab, bekat, do’kon, spirtli ichimlik, sigaret shu mumkinmi? Tushunmadim.
Avtobusning oldi tomonidan sigaret va spirtning hidi kelyapti. Tezligimiz 100 km/s da. Voy-ey turib ketish qiyin ekan.
Oldinda keyingi bekat ko’rindi. 100-150 metr masofa. Birdan avtobusimizning tezligi yanada oshdi. Chap tarafga qarasam oldimizda yana bir avtobus. Ikkisi ham bir-biridan o’tay deya bekat tomon shoshildi. Bizning avtobus bekatga birinchi yetib keldi. Keldi, lekin talofat bilan keldi. Yonimda turgan bir kishi yiqilib tushdi. Orqaga qarasam ko’pchilik shu ahvoldi. Avtobusda qiyomat qoyim boshlandi. Teng yarim odam haydovchiga baqir chaqir qilgancha avtobusdan tushib qoldi. Old qatorda turgan ayol:
— Siiiz, sizda vijdon bormi? Avtobusda bolalar, qariyalar bor. Uyalmaysizmi?
— O’o’o’ siynim. Avtobus maniki. Eshitvossimi; dedi haydovchi.
— Xudodan qo’rqmaysimi? Kimdir yiqildi, kimdir turtildi, ularga biror narsa bo’lsa kim javob beradi.
— Man javob beraman. Eshitvossimi, man.
— Xudodan qo’rqing! Qanday javob berasiz. Avval o’zingizga javob bering.
Shu vaqt avtobuschi o’rnidan turib ayolga qo’l ko’tartmoqchi edi, bir erkak uni qo’lini siltab tashladi. Barcha voqealar juda ham tez sodir bo’ldi. Vaziyatni hali beri anglaganim yo’q edi. — Tegishli joyga arz qilaman. Ustingizdan chora ko’rishidi; dedi haligi ayol. — Xohlagan joyinga arz qil; dedi shafyor.
Avtobusimiz yura boshladi. Men esa avtobusning bir burchagiga o’tirib xayolimga yangilik saytlarida my.gov.uz haqida o’qigan maqolam esimga tushdi. Nima degan edi. Avtobuschilar poyga o’ynasa bizga xabar bering degan edimi? Telefon kontaktimdan my.gov.uz ni qidira ketdim. Xa mana turibdi: 1060 xuddi o’zi.
— Tut, tut, alo, Assalomu alaykum. "Yagona davlat intraktiv portali” eshitadi.
— Va alaykum assalom. Yordamingiz kerak edi…
Munozara va janjal Chorsuga qadar davom etdi. Men esa operatorga bo’lgan voqeani so’zlab berdim. Buni esa o’zimning fuqarolik burchim deb bildim. Haqiqatni gapirgan ayol, yoki boshqalar bu haqida tegishli idoraga aytdilarmi, yo’qmi bu haqida menda ma’lumot yo’q. Lekin 15-20 kundan keyin mening elektron pochtamga "Toshshahartransxizmat” dan xabar keldi.
$IMAGE2$
"Poygachi” haydovchilar hamda ichuvchi chiptachi aybiga yarasha jazo olgan edi.
Zero, tanqid kelajak mevasir.
Hurmatli haydovchi! Yo’lda tezlikni oshirmang. Axirni sizni uyda oilangiz kutmoqda. Yo’lovchilarni ham.